Metody symulacji komputerowych

D E T E R M I N I S T Y C Z N E - u ich podstaw leży wykorzystanie dynamiki wewnętrznej modelu do przemieszczania układu w przestrzeni fazowej. Należy sformułować równania ruchu i całkować je po czasie. W przypadku zbioru cząstek podlegających prawom mechaniki klasycznej prowadzi to do trajektorii (x^N(t),p^N(t)) w przestrzeni fazowej przy ustalonych położeniach początkowych x₁(0),...,x_N(0) i pędach p₁(0),...,p_N(0).

S T O C H A S T Y C Z N E - opiera się na fakcie, że w istocie konieczne jest wyznaczenie wartości jedynie konfiguracyjnej części zagadnienia (część pędową można wyłączyć).
Ważnym elementem jest ewolucja probabilistyczna realizowana za pośrednictwem tzw. procesu Markowa.
Charakterystyczną cechą procesu (łańcucha) Markowa jest brak pamięci, co oznacza, że własności w bezpośrednim momencie w przyszłości są jednoznacznie określone przez stan obecny, niezależnie od tego, co wydarzyło się w przeszłości (przykład: błądzenie przypadkowe)